> Charyzmat

"Niech nic cię nie niepokoi,
niech nic cię nie przeraża.
Wszystko przemija,
Bóg się nie zmienia.
Cierpliwość osiąga wszystko.
Temu, kto ma Boga nie brak niczego.
Bóg sam wystarcza."

"POSIĄDŹ SPOKÓJ WEWNĘTRZNY, A TYSIĄCE LUDZI OSIĄGNIE ZBAWIENIE"
                                                                                                         
"Poprzez modlitwę wstawienniczą pełnicie fundamentalną rolę w życiu Kościoła. Modlicie się i orędujecie za tyloma braćmi i siostrami, którzy są więźniami, migrantami, uchodźcami, którzy cierpią prześladowanie, za tyloma skrzywdzonymi rodzinami, za bezrobotnymi, ubogimi, chorymi, uzależnionymi (...). Poprzez modlitwę dniem i nocą przynosicie Panu życie wielu braci i sióstr, którzy z powodu różnych sytuacji nie mogą sami do Niego dotrzeć, aby doświadczyć Jego uzdrawiającego miłosierdzia, podczas gdy On czeka na nich, aby udzielić im swoich łask."

"Możemy wierzyć, że również dziś, podobnie jak wówczas [za czasów Mojżesza], losy ludzkości ważą się w rozmodlonych sercach i wzniesionych ramionach osób kontemplatywnych. Dlatego zachęcam was do wierności, zgodnie z waszymi konstytucjami, modlitwie liturgicznej, a także modlitwie osobistej, która do tej pierwszej przygotowuje i ją przedłuża. Zachęcam, aby "niczego nie stawiać wyżej niż
Boże Oficjum" (Reguła św. Benedykta), aby w waszej posłudze modlitwy nic wam nie przeszkadzało, nic was od niej nie oddzielało i nic w nią nie ingerowało. W ten sposób przez kontemplację staniecie się obrazem Chrystusa, a wasze wspólnoty zmienią się w prawdziwe szkoły modlitwy."

Fragment Konstytucji Apostolskiej o Żeńskim Życiu Kontemplacyjnym
Vultum Dei Quaerere papieża Franciszka

  -------------------------------------------------------------------------------------------

       Zachęcone słowami papieża Franciszka, skierowanymi do wszystkich wspólnot klauzurowych, pragniemy na nowo rozeznać, jakie jest posłannictwo Karmelu wobec wyzwań, w obliczu których stoi Kościół XXI wieku, a jednocześnie pozostać wierne duchowi założycieli naszego Zakonu. Fundamentem duchowości karmelitańskiej jest ustawiczne wpatrywanie się w Oblicze Tego, o którym wiemy, że nas miłuje (św. Teresa od Jezusa), oraz wstawianie się za całym Ludem Bożym. Samotność i nieprzerwana modlitwa w ciszy klauzury prowadzą serce do wewnętrznej przemiany, a wówczas staje się ono zdolne usłyszeć głos Boga nieustannie przemawiającego w głębi każdego z nas.

Wzbudzajcie i podtrzymujcie w Karmelu
ducha modlitwy;
trzy rzeczy są do tego niezbędne:
milczenie, samotność i umartwienie;
tam, gdzie ich brak, nie ma też modlitwy,
a tam, gdzie nie ma modlitwy, nie ma też
ducha Karmelu.
                                       Leon XIII

      Wierzymy, że im bardziej nasza karmelitańska wspólnota pozostanie wierna
swojemu posłannictwu oraz ideałowi nakreślonemu przez świętych naszego Zakonu, tym obficiej łaska rozleje się poza mury klasztoru na wszystkich ludzi, którzy są jej spragnieni. Dlatego też nie podejmujemy działań zewnętrznych o charakterze apostolskim, zasadniczo nie odpisujemy na przesyłane do nas intencje modlitewne, a w Internecie publikujemy jedynie konieczne informacje. Pragniemy powiedzieć za św.  Teresą od Dzieciątka Jezus: "W Sercu Kościoła mej Matki będę miłością", w sercu cichym i ukrytym, wsłuchanym w Serce Boga, którego jedynym pragnieniem jest zbawienie wszystkich ludzi.

Naszą misją, jako karmelitanek,
jest kształtowanie robotników ewangelicznych,
zbawiających miliony dusz,
których będziemy matkami.

                                               św. Teresa od Dzieciątka Jezus

"Obierając Najświętszą Pannę za Matkę i Patronkę, Zakon oddaje się pod Jej opiekę
I stawia sobie tajemnicę Jej życia i zjednoczenia z Chrystusem jako wzór i ideał konsekracji."

Ten rodzaj życia naśladuje Chrystusa "kontemplującego na górze" i jest uczestnictwem w Jego paschalnej tajemnicy, śmiercią dla zmartwychwstania, ponadto, w sposób szczególny realizuje
i uwidacznia kontemplacyjne powołanie Kościoła oblubienicy, która ukryta z Chrystusem w Bogu,
szuka tego, co w górze, w czujnym oczekiwaniu na ostateczne objawienie Pana.

Życie wspólnotowe na wzór Kościoła pierwotnego, przedstawione w Regule i odnowione przez 
św. Teresę wymaga, aby siostry wezwane i zgromadzone w małe "kolegium Chrystusa", pomagały sobie wzajemnie w dążeniu do świętości, przyjmując za najwyższą normę życia miłość, którą Pan polecił swym uczniom, i którą ukazał oddając za nas swe życie (por. J 15, 12-13) "/KKB/

"Na pustyni trzeba nade wszystko ludzi wiary, którzy swym własnym życiem wskazują drogę ku Ziemi Obiecanej i w ten sposób uobecniają nadzieję" /Benedykt XVI, 11.10.2012/